Wat de bergen mij hebben geleerd over noodzaak

Die grote steile wand lag voor ons. Vandaag gingen we oefenen met het beklimmen van steile wanden. Niet leuk. Ik vind dat echt heel eng. In de afgelopen jaren heb ik al steeds mijn grenzen verlegd in de bergsport. Steeds langere tochten, langere wandeldagen, steilere hellingen en meer rotsachtig terrein, steeds hogere toppen. Maar loodrecht omhoog, daar krijg ik echt de bibbers van.
 
Touwgroepen, rotsen en sneeuwvelden
We zijn in Oostenrijk en doen een basiscursus om de alpine bergsport in de vingers te krijgen. Dat betekent dat we niet meer op paden lopen, maar onze eigen weg vinden in het puin. We trotseren grote sneeuwvelden en leren hoe we onszelf moeten opvangen als we naar beneden glijden. We klimmen op rotsen, lopen in een touwgroep over de gletsjer op stijgijzers en leren elkaar redden uit een gletsjerspleet. Tot zover gaat het nog goed met me.  Maar dan die loodrechte wand….
 
Als er geen andere mogelijkheid is verleg je grenzen
In een eerdere blog vertelde ik je over mijn reis naar Zwitserland en hoe ik daar mijn grenzen heb verlegd in een hele steile afdaling. Een afdaling die ik veel te spannend vond en gevaarlijk. Maar ja, ik was met een groep en we moesten door. Er was geen andere mogelijkheid om naar beneden te komen, dus ik ging en overwon mijn angsten. Een gevoel van euforie en trots bleef nog lang bij me. Wat was ik een superwomen!
 
Maar wat als de noodzaak ontbreekt?
Tja. En nu was het even anders. Ik herkende de verlammende angst en vroeg me af of we dit echt moesten doen. Gingen we aan de andere kant verder met onze wandeling? Kwamen we dit soort wanden in de loop van de week nog tegen? Ik liet eerst even wat anderen voorgaan. Ik ging dit toch wel doen? Een lang gesprek met mezelf volgde, maar ik werd steeds banger terwijl ik naar mijn cursusmaatjes keek. Dus ik liep op de gids af en vroeg of we aan de andere kant weer verder gingen. Nee, dat gingen we niet. En nee, we kregen deze week niet nog meer van deze wanden voor onze neus. Wat een opluchting. Het hoeft dus niet. Ik mag gewoon beneden blijven. En dat is ook precies wat ik doe. En daar heb ik nu spijt van. Want als ik het wel gedaan had, dan was ik weer een stap verder in het overwinnen van angst.  
 
Creëer noodzaak!
De les die ik hieruit heb geleerd is, dat noodzaak je in staat stelt om het allerbeste uit jezelf te halen en je grenzen te verleggen. Als je door moet (of beter nog: als je door WILT) zul je soms iets moeten doen wat helemaal buiten je comfortzone ligt. En dat is de enige plek waar groei is.
 
Ik beloof je dan ook plechtig dat ik komende zomer door zal zetten als ik het te eng vind. De volgende trip gaat naar het Venediger gletsjergebied in Oostenrijk, dus daar kan ik mezelf weer waarmaken. Op naar nog meer groei!