Hoe je met kleine stappen een grote sprong kunt maken

Ik plofte neer op de eerste pas die we die dag bereikten. Wat een prachtig uitzicht over de Mont Blanc en de Monte Rosa! Het laatste stukje was zo steil dat ik mezelf aan het touw omhoog moest hijsen. Na een korte pauze gingen we verder. Ik was zo onder de indruk van het uitzicht achter me dat ik nog niet gekeken had naar de weg die voor ons lag. Slik.

Laat niet altijd merken dat je ook een beetje bang bent
Ik keek de afgrond in en zag eindeloos veel stalen trappen en kabels.  Onmiddellijk voelde ik een enorme weerstand. Dit was niet mijn bedoeling geweest! Ik wilde gewoon wandelen. En van een een beetje uitdaging ben ik niet vies, maar dit vond ik echt heel eng. De hele groep begon onrustig te schuifelen en zachtjes te mopperen, dus ik besloot dat het niet verstandig was om mijn angst te laten zien. Door het bergwandelen heb ik geleerd dat je groepen niet met angst moet voeden, want dan kom je letterlijk geen stap verder. Met een bonzend hart ging ik als tweede de afgrond in en concentreerde me op mijn eigen stappen. Ik maakte mijn wereldje klein door naar mijn eigen voeten te kijken en zette kleine stapjes in een vast ritme. En voor ik het wist stond ik beneden. Dacht ik.

Maak kleine stapjes en kijk niet achterom
Een heel klein stukje wandelpad lag voor ons en al snel stonden we voor de volgende afgrond. Deze was nog steiler en er hing alleen maar een touw. We moesten abseilen zonder zekering. Ik voelde grote weerstand. Pure angst begon me nu te verlammen. Ik stapte op de gids af en vertelde hem dat ik angstig was. Hij stelde me gerust en gaf me wat tips: door je knieën, laat je gaan, maak kleine stapjes en kijk niet achterom. Dit keer liet ik een paar anderen voor gaan om me veiliger te voelen. Voordat ik zelf achterstevoren naar beneden ga lachte ik mijn tanden bloot voor de camera. Intussen brak het angstzweet me uit. Kleine stapjes, niet achterom kijken….

Kijk terug als je er bent
Toen ik beneden was  en weer vaste grond onder mijn voeten voelde, werd ik emotioneel. Ik ging zitten en huilde de spanning weg. Daarna keek ik voor me en zag een kudde steenbokken op de rotsen liggen. Wat een beloning! Ik keek terug naar de noordwand waar ik zojuist vanaf ben gekomen en ineens was ik apetrots op mezelf. De rest van de tocht leek ik alles aan te kunnen. Ik liep soepel, vol zelfvertrouwen en ging iedere uitdaging aan. Ik liet de angst los en voelde me alsof ik de hele wereld aankon.

Herhaal, herhaal, herhaal
Toen ik thuis kwam en weer aan het werk ging bleef de energie stromen. Ik voelde me Superwoman! Wat was het heerlijk uit mijn comfortzone te stappen en mezelf met mijn eigen resultaten te verassen.  Direct na mijn vakantie schreef ik met het grootste gemak in minder dan drie weken alle artikelen voor het magazine Kits van Wasko Kinderopvang. Ik had dat nog nooit gedaan. Natuurlijk had ik wel eens een artikel geschreven, maar een heel magazine? Nee dat niet. Mijn opdrachtgever gaf me alle ruimte en vertrouwen om het magazine te maken en het reclamebureau gaf me een prachtige dummy van het eindresultaat. Daardoor kon ik het werk in kleine hapklare brokken stap voor stap doen. Iedere dag weer een nieuw interview en een nieuw artikel. Groot succes, fijn gevoel.

Nieuwe uitdaging
Maar goed, dat euforische gevoel dat alles lukt is best lastig vast te houden. En dat is ook niet altijd nodig om lekker in je vel te zitten. Als ik hier op terug kijk heb ik een belangrijke les geleerd:

Ik ga graag een uitdaging aan en wil mezelf overwinnen. Het liefst doe ik dat met mensen weten wat ze (van mij) willen en mij vertrouwen geven.

Als ik op die manier kan werken, stijg ik boven mezelf uit. Voor mij is het belangrijk om steeds weer een nieuwe uitdaging te zoeken. Daarom ben ik ook als zelfstandige aan het werk. In mijn werk en mijn privé leven probeer ik mezelf regelmatig uit mijn comfortzone te halen, zodat ik mezelf blijf vernieuwen: mijn bedrijf heet niet voor niets Vers Gras!  

Next step: lawines trotseren
Mijn volgende trip gaat naar Oostenrijk. Samen met twee vrienden ga ik daar een C1 cursus doen. Dat betekent dat ik ga leren om over gletsjers te lopen, mijn maatjes uit een gletsjerspleet te redden en geoefend raak in het trotseren van een lawine. Brrr…ik moet er eigenlijk niet aan denken. 

Wanneer kom jij uit je comfortzone? Laat jouw reactie hieronder achter.